Μαζεύω το σπίτι μετά τις διακοπές. Για την ακρίβεια μαζεύω το σπίτι εδώ και μια βδομάδα μετά τις διακοπές. Το σακίδιο είχε βρει τη γωνιά του στην είσοδο σαν τεράστιο πορτοκαλί φωσφοριζέ γατί. Σχεδόν το λυπήθηκα που το ανέβασα στην ντουλάπα.
...
Άδειασα και το καλαθάκι με τα σκουπίδια που έχω στο γραφείο. Ήρθε η ώρα σου και σένα, λέω, το γυρίζω ανάποδα, αδειάζει...Χμμμ... Στον πάτο, ένα τσαλακωμένο πακέτο τσιγάρα. Ξανα-χμμμ... Το πήρα και το ακούμπησα στη βιβλιοθήκη. Ε, ναι λοιπόν. Αυτό το πακέτο θέλω να το κρατήσω. Τώρα πώς γίνεται να δένεσαι συναισθηματικά με ένα άδειο τσαλακωμένο πακέτο τσιγάρα...ανεξήγητο. Σχεδόν ανεξήγητο. Δηλαδή ανεξήγητο για το κομμάτι σου εκείνο που σκέφτεται λογικά. Το τεράστιο εκείνο, εγωιστικό, υστερικό, λογικό κομμάτι εαυτού, που σου σπάει τ' αρχίδια κάθε φορά που πας να κάνεις κάτι που σου αρέσει. "Μηηηη"..."Ααααα"..."Ιιιι"...Σα γριά καρακάξα. Εμένα αυτό μου αρέσει. Να βάλω το πακέτο αυτό πάνω στη βιβλιοθήκη. "Κολληματάκι, ε?"
Ε, ναι λοιπόν. Έφαγα κολληματάκι. "Τόσες μέρες διακοπές και εκεί εσύ." Ουφ, παραδέχομαι. Κακό, θα μου πεiς, χάνεις το χρόνο σου θα μου ξαναπείς. Ναι, οκ. Ε, και? Υπερασπίζομαι το δικαίωμα στο προ-διακοπιαίο κολλημά μου. Κοίτα λοιπόν και δώσε βάση πόσο μαγικά είναι τελικά τα κολλήματα.
Και ας πάρουμε την περίπτωση "στο άδειο σου πακέτο απόψε μπήκα". Καταρχήν ένα τσαλακωμένο, άδειο πακέτο τσιγάρα αποκτά προσωπικότητα. Σου μιλάει. Σου λέει για εκείνο το βράδυ που τσαλακώθηκε. Πώς ακριβώς τσαλακώθηκε. Με αδιαφορία. Το άνοιξε, κλακ, κοίταξε αν υπήρχε μέσα κανένα τελευταίο τσιγάρο, δεν υπήρχε, το 'κλεισε, ξανακλάκ, το κούνησε μια δυο τρεις φορές στον αέρα και... χραπ το ζούληξε ανάμεσα στον αντίχειρα, τον μέσο και τον παράμεσο. ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ ΕΓΩ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΚΕΤΟ? Μετά, το πακέτο ανοίγει το στοματάκι του, ή μάλλον το καπάκι του και αρχίζει και θυμάται τι ωραία που πέρασε εκείνο το βράδυ, πόσες μπύρες, πόσες κουβέντες, γέλια, τσακωμοί. Παρακάτω δεν είχε, γεγονός περίεργο, πολύ περίεργο, indeed, και πιθανότατα γεγονός που όξυνε το κόλλημα. Πάντως σπουδαία βραδιά, άαα, όλα κι όλα.
Άσε και το άλλο, ρε παιδί μου. Τρως κόλλημα. Ρωτεύεσαι και σε φτύνουν δηλαδή. Ας μείνουμε σε αυτήν την απλή περίπτωση. Αν τώρα το αντικείμενο του έρωτος, είναι γαμάτος τύπος, εμπνευστικός, πολυτάλαντος, πολυάσχολος κλπ. δεν τρέχει μία. Πέσε με τα μούτρα σου λέω. Θα έχεις ακούσει τόσες μουσικάρες, θα έχεις ανακαλύψει νέες χώρες να πας ταξίδια, νέα μέρη να βγαίνεις το βράδυ, νέες αντιλήψεις, για να μην πω για τη δίαιτα που έχεις χάσει και 3-4 κιλά. (το ένα κιλό δεν πιάνεται, είναι από την αποτρίχωση που επιτέλους θυμήθηκες). Τι να λέμε τώρα? Πορώσου, μη μασάς μία.
...
Άδειασα και το καλαθάκι με τα σκουπίδια που έχω στο γραφείο. Ήρθε η ώρα σου και σένα, λέω, το γυρίζω ανάποδα, αδειάζει...Χμμμ... Στον πάτο, ένα τσαλακωμένο πακέτο τσιγάρα. Ξανα-χμμμ... Το πήρα και το ακούμπησα στη βιβλιοθήκη. Ε, ναι λοιπόν. Αυτό το πακέτο θέλω να το κρατήσω. Τώρα πώς γίνεται να δένεσαι συναισθηματικά με ένα άδειο τσαλακωμένο πακέτο τσιγάρα...ανεξήγητο. Σχεδόν ανεξήγητο. Δηλαδή ανεξήγητο για το κομμάτι σου εκείνο που σκέφτεται λογικά. Το τεράστιο εκείνο, εγωιστικό, υστερικό, λογικό κομμάτι εαυτού, που σου σπάει τ' αρχίδια κάθε φορά που πας να κάνεις κάτι που σου αρέσει. "Μηηηη"..."Ααααα"..."Ιιιι"...Σα γριά καρακάξα. Εμένα αυτό μου αρέσει. Να βάλω το πακέτο αυτό πάνω στη βιβλιοθήκη. "Κολληματάκι, ε?"
Ε, ναι λοιπόν. Έφαγα κολληματάκι. "Τόσες μέρες διακοπές και εκεί εσύ." Ουφ, παραδέχομαι. Κακό, θα μου πεiς, χάνεις το χρόνο σου θα μου ξαναπείς. Ναι, οκ. Ε, και? Υπερασπίζομαι το δικαίωμα στο προ-διακοπιαίο κολλημά μου. Κοίτα λοιπόν και δώσε βάση πόσο μαγικά είναι τελικά τα κολλήματα.
Και ας πάρουμε την περίπτωση "στο άδειο σου πακέτο απόψε μπήκα". Καταρχήν ένα τσαλακωμένο, άδειο πακέτο τσιγάρα αποκτά προσωπικότητα. Σου μιλάει. Σου λέει για εκείνο το βράδυ που τσαλακώθηκε. Πώς ακριβώς τσαλακώθηκε. Με αδιαφορία. Το άνοιξε, κλακ, κοίταξε αν υπήρχε μέσα κανένα τελευταίο τσιγάρο, δεν υπήρχε, το 'κλεισε, ξανακλάκ, το κούνησε μια δυο τρεις φορές στον αέρα και... χραπ το ζούληξε ανάμεσα στον αντίχειρα, τον μέσο και τον παράμεσο. ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ ΕΓΩ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟ ΠΑΚΕΤΟ? Μετά, το πακέτο ανοίγει το στοματάκι του, ή μάλλον το καπάκι του και αρχίζει και θυμάται τι ωραία που πέρασε εκείνο το βράδυ, πόσες μπύρες, πόσες κουβέντες, γέλια, τσακωμοί. Παρακάτω δεν είχε, γεγονός περίεργο, πολύ περίεργο, indeed, και πιθανότατα γεγονός που όξυνε το κόλλημα. Πάντως σπουδαία βραδιά, άαα, όλα κι όλα.
Άσε και το άλλο, ρε παιδί μου. Τρως κόλλημα. Ρωτεύεσαι και σε φτύνουν δηλαδή. Ας μείνουμε σε αυτήν την απλή περίπτωση. Αν τώρα το αντικείμενο του έρωτος, είναι γαμάτος τύπος, εμπνευστικός, πολυτάλαντος, πολυάσχολος κλπ. δεν τρέχει μία. Πέσε με τα μούτρα σου λέω. Θα έχεις ακούσει τόσες μουσικάρες, θα έχεις ανακαλύψει νέες χώρες να πας ταξίδια, νέα μέρη να βγαίνεις το βράδυ, νέες αντιλήψεις, για να μην πω για τη δίαιτα που έχεις χάσει και 3-4 κιλά. (το ένα κιλό δεν πιάνεται, είναι από την αποτρίχωση που επιτέλους θυμήθηκες). Τι να λέμε τώρα? Πορώσου, μη μασάς μία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου